Het is met
zonnepanelen
net als met
windturbines:
het idee is goed, maar de uitvoering bepaalt het draagvlak.
Duurzame energie
is nodig, maar uitluitend het uitgangspunt volgen
'hoe groter, hoe beter', leidt niet tot subtiele oplossingen.
Bij het verantwoord omgaan met de bebouwde omgeving, spelen meer idealen een rol.
De plaatsing van een zonnepaneel op een
monument
is zelden verantwoord, wanneer de
ogenschijnlijk tegenstrijdige wensen tegen elkaar afgewogen worden. Maar ook in een
historische omgeving, zoals een
beschermd stadsgezicht,
is wel degelijk plaats voor zonnepanelen,
net als voor heel moderne architectuur. Sterker nog, aan goed in de omgeving passende
eigentijdse gebouwen is daar grote behoefte, anders wordt het gezicht een nostalgisch plaatje.
En aan zonnepanelen, die goed in het ontwerp van het gebouw passen, is eveneens grote
behoefte.
Het is de ecologische plicht van de architect om bij ieder ontwerp te zien of
zonnepanelen daarin passen, mogelijk zelfs een prominente rol kunnen spelen.
De nieuwbouwwijk
'De Stad van de Zon' in Heerhugowaard
is bedoeld als een ecologisch statement.
Het is dan ook merkwaardig dat we in dit uitstekende initiatief, maar weinig ontwerpen vinden
waarin zonnepanelen bijdragen aan de architectonische kwaliteit van de wijk. Sterker nog, er
staan historiserende ontwerpen, waarvan het beoogde nostalgische beeld teniet gedaan wordt
door prominent onaangepaste zonnepanelen.
Het zijn de weinige geslaagde voorbeelden van geïntegreerde ontwerpen in deze wijk,
die werkelijk reclame maken voor zonne-energie.
Tekst: Jean Penders (12-2010). Bronnen: zie literatuurlijst. Afbeelding: Jean Penders
